Wiele osób pewnie się nad tym zastanawia, albo po prostu słyszało że są nienormalni. Ale czym jest normalność? Jak możemy definiować zdrowie, jak chorobę i kiedy nadchodzi ten moment kiedy powinno się szukać pomocy albo chociaż lekko zaniepokoić. Niekiedy też można czuć pewną potrzebę zwrócenia się po pomoc do kogoś z zewnątrz w momencie gdy nasz stan psychiczny z subiektywnego punktu widzenia ma się źle. I oczywiście ten subiektywny powinien w zupełności wystarczyć. Ale świadomość że gdy wychodzi się do gabinetu psychologa wcześniej czy później padnie pytanie w stylu "Dlaczego zdecydowała się pani do mnie przyjść?". Przyjmijmy zatem że tak czysto teoretycznie istnieje pani X która jest osobą nie lubiącą niespodzianek. Lubi być przygotowana, lubi znać odpowiedź. A w takim momencie ma pustkę w głowie. Załóżmy iż zdaje sobie sprawę z tego że nie ma tylko jednego problemu który ze sobą przyniosła i może teraz położyć na biurku jak nowo zakupiony długopis. Dlatego też chciałabym się z wami podzielić pewną definicją tak zwanego "pozytywnego zdrowia psychicznego" które stworzyła Maria Jahoda a które pozwoliłoby, być może pani X lepiej określić dlaczego i w jaki sposób może być człowiekiem który jest "zdrowy" a nie "psychiczny"

1. Realizacja potencjału rozwojowego jako stopień wzrostu, rozwoju. Innymi słowy to czy jednostka się samorealizuje. 

Według Rogersa samorealizacja to: Wrodzone dążenie do rozwijania się wszystkich swoich możliwości służących podtrzymaniu i wzmocnieniu własnego organizmu

Masłow z kolei pisał: "Ludzie muszą być tym kim mogą być. Muszą być wierni swojej natrze. Potrzeba ta ma nazwę samorealizacji" 

W artykule Marii Strychowskiej te słowa zostały wyjaśnione nieco bardziej klarownie, chodzi o to iż samorealizacja jest procesem polegającym na wykorzystaniu wrodzonych potencjałów rozwojowych, zrealizowania zasobów, uzdolnień, dyspozycji. Czyli Patrycja pragnie zostać chemikiem. Ale czy może nim zostać? Jeśli zdrowie pozwoli. Nie tylko fizyczne. Także psychiczne. Czy nie pojawi się na drodze życia myśl "Ja nie dam rady zdać matury z chemii" albo "Ja jestem na to za głupia" to czy jest ona zdrowa? A może jej samoocena jest troszkę za niska i przeszkadza jej w dotarciu do celu jakim jest wymarzony kierunek studiów? Czasem tak bywa. Czy jednak taki jeden mały przypadek, ta jedna niedogodność jaką jest brak wiary w swoje własne możliwości jest już chorobą? Kto wie. Może tak, może nie. Ale z pewnością gdyby taka Patrycja istniała powinna gdzieś w głębi duszy chcieć wierzyć że jej się uda.

2. Postawa

No jaka może być postawa? Dobra bądź też zła. Z tego wnoszę iż samoocena. Według Rosenberga "wysoka samoocena" to taka gdzie istnieje przekonanie że jest się "wystarczająco dobrym", wartościowym człowiekiem co niekoniecznie ma oznaczać uważanie się za lepszego od innych. Może, tutaj dodam coś od siebie właśnie zdrowa samoocena umożliwia nie patrzenie na innym pod kątem "lepszy" "gorszy". Niska samoocena w ujęciu Rosenberga oznacza natomiast niezadowolenie z siebie. 

4. Autonomia 

No temat rzeka. Dla niektórych. Także warto zaznaczyć że zdrowa osoba to taka która potrafi robić rzeczy samodzielnie, rozpoczynać, kreować, tworzyć sama. Nie potrzebuje żeby ktoś trzymał ją za rękę przez cały czas, jest w miarę niezależna od opinii ludzi wokół niej na tyle by one nie powstrzymywały jej przed samorealizowaniem się.

5. Trafność percepcji rzeczywistości 

Bycie osobą wrażliwą, pełną empatii jednocześnie niezależną od wpływ jakie mają na nas nasze potrzeby

6. Panowanie nad otoczeniem

Jak to jest że niektórzy nie radzą sobie z zadaniami i problemami? Nie spełniają wymagań jakie stawia przed nimi sytuacja w której się znajdują? Czy o osobie która się z tym zmaga można powiedzieć że jest absolutnie zdrowa? No ja bym nawet uznała ten punkt za najistotniejszy bo chyba najbardziej obecny i doskwierający osobie którą można teoretycznie uznać za "chorą"

Bibliografia:
http://www.digitalsilesia.eu/Content/26283/Chowanna_32.pdf#page=34